Ontzettend dankbaar werk
“Soms vragen mensen mij of het werk dat ik doe voor Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ) Betuwe niet zwaar is. Maar ik vind het vooral heel waardevol, ” vertelt Wilko Zweers (58) uit Huissen.
Wilko is sinds anderhalf jaar vrijwilliger bij VPTZ-Betuwe. ‘Er zijn’ voor een ander in de laatste levensfase. Daar staan de vrijwilligers van VPTZ voor. Samen met de mantelzorgers en de beroepsmatige zorg doen de vrijwilligers wat gedaan moet worden in deze onzekere, maar ook bijzondere periode.
“Ik heb jarenlang gewerkt als financieel-economisch medewerker in de zorg. Maar op een gegeven moment voelde ik sterk de behoefte om iets terug te doen voor de samenleving. Op een vrijwilligersvacaturesite zag ik de oproep van VPTZ. Het raakte me direct. Dit is betekenisvol werk: er gewoon voor mensen zijn, precies op het moment dat het nodig is.”
In zijn achterhoofd speelde ook zijn eigen ervaring mee. “Mijn vader overleed in 2017 thuis. Mijn moeder, mijn broer en ik hebben in die laatste weken intensief voor hem gezorgd en gewaakt. Dat was zwaar, maar ook ontzettend mooi. Die kostbare herinnering draag ik altijd bij me.”
De eerste kennismaking met coördinator Cora voelde voor Wilko meteen warm en vertrouwd. “We hadden een open gesprek over mijn motivatie en verwachtingen,” blikt hij terug. Vervolgens volgde een training van vijf dagdelen bij de Academie van de VPTZ, samen met andere nieuwe vrijwilligers. “Daar leer je hoe belangrijk het is om écht te luisteren, hoe je een goed gesprek voert en hoe je inzicht krijgt in je eigen normen en waarden. Vaak hoef je niet veel te doen - alleen maar aanwezig zijn en er volledig zijn voor de ander.”
In de praktijk betekent dat voor Wilko dat hij een dagdeel naar iemand gaat die terminaal ziek is, zodat de mantelzorger even iets anders kan doen: een boodschap of een avondje uit. Soms blijft hij zelfs een hele nacht, zodat de mantelzorger onbezorgd kan doorslapen. Het gaat vaak om kleine dingen: iemand helpen naar het toilet, een kop thee inschenken, of gewoon in stilte aanwezig zijn. “We doen wat een mantelzorger ook zou doen,” legt Wilko uit.
Wilko heeft inmiddels vijftien inzetten gedaan in anderhalf jaar. De langste duurde van mei tot eind juli. “Elke maandagavond van zeven tot tien was ik daar, zodat zijn vrouw er even tussenuit kon. Die meneer hechtte enorm aan zijn autonomie. We praatten weinig, maar ik voelde dat mijn aanwezigheid voldoende was.”
Voor Wilko blijft het dankbaar werk. “Je bent er nooit alleen voor degene die ziek is, maar ook voor de mantelzorger. Het zijn intieme momenten, waarin je even heel dichtbij mag zijn. Mensen zijn zo blij met onze aanwezigheid. Ik ga altijd met een warm en voldaan gevoel naar huis.”
VPTZ-Betuwe telt zo’n twintig vrijwilligers. Om het werk goed te blijven doen zijn nog meer vrijwilligers welkom. Wilko: “De VPTZ-Betuwe is een warm nest. Na mijn allereerst inzet, een nachtwake, kreeg ik ’s morgens een appje van de coördinator of ze me kon bellen over hoe het was gegaan en hoe ik me voelde. Dat is zo fijn.” Hij is ervan overtuigd: “Mensen moeten het met elkaar doen. Ook binnen de VPTZ. Het bestuur vraagt subsidies aan, de coördinator regelt de inzet en de vrijwilligers zijn ter plekke. Allemaal met hetzelfde doel: er zijn voor de ander.”